شیعیان به راحتى مى پذیرند که ذوات مقدس ائمه اطهار(علیهم السلام) و هم چنین حضرت زهرا(علیها السلام)با دیگران تفاوت زیادى دارند. خداى متعال این وجودهاى پاک، نورانى و ملکوتى را در میان ما قرار داده است تا از علوم و راهنمایى هاى ایشان استفاده کنیم. لکن برخى به دلیل ضعف معرفت، گمان مى کنند که آنها نیز انسان هایى مانند ما هستند، یا حداکثر یک گام از ما جلوترند! آنان توجه ندارند که ما هر چه تلاش کنیم به پایین ترین مراتب مقام و عظمت آن بزرگواران نخواهیم رسید.
به هر حال، ممکن است در مورد ائمه(علیهم السلام) بسیارى از مطالبى را که ما به آنها استناد مى کنیم و تردیدى در آنها نداریم، براى برادران اهل تسنن محل تأمل باشد. البته شاید بسیارى از آنها مقصر هم نباشند، چون در شرایطى زندگى کرده اند که غیر از این براى آنها باور کردنى نیست. اما سخن در این است که در مقام بحث و استدلال، آیا دلایل روشن و قانع کننده اى وجود دارد که بر اساس آن بتوان حساب حضرت على(علیه السلام) را از دیگران جدا کرد؟ بهترین دلیل براى بحث با اهل سنّت، که بتواند مورد پذیرش آنها قرار بگیرد، در درجه اول آیات قرآن است؛ آیا مى توانیم به آیه اى از قرآن استناد کنیم که حضرت على(علیه السلام)شخصیتى متفاوت و ممتاز از دیگران دارد؟
بسیارى از علماى شیعه و نیز علماى اهل سنّت کتاب هاى فراوانى در زمینه آیاتى که در شأن امیرالمؤمنین(علیه السلام) نازل شده است تألیف کرده اند. یکى از این آثار کتاب «شواهد التنزیل» است که عالم به نام سنى، «حافظ حسکانى نیشابورى حنفى» آن را تألیف کرده است. تمام این کتاب قطور که حدود 700 صفحه است، درباره آیاتى است که در شأن امیرالمؤمنین(علیه السلام) و اهل بیت(علیهم السلام) نازل شده و روایات مربوط به هر آیه را ذیل آن آورده است. علماى دیگرى از اهل تسنن نیز چنین کارى را انجام داده اند و با تألیف کتاب هاى متعددى، آیات و روایات مربوط به امیرالمؤمنین(علیه السلام)و اهل بیت(علیهم السلام)را جمع آورى و پیرامون آنها بحث کرده اند. حتى گاهى این کار سبب شده که دیگران در سنّى بودن آنان تردید روا داشته و بگویند که آنها احتمالا شیعه بوده اند.
به هر حال خود علماى اهل تسنن از ابن عباس نقل کرده اند که 300 آیه در شأن امیرالمؤمنین(علیه السلام)نازل شده است. هم چنین از «مجاهد» که یکى از بزرگان، علما و مفسران اهل سنّت در قرن اول است، نقل شده است که 70 آیه در شأن امیرالمؤمنین على(علیه السلام) نازل شده است که هیچ کس در آن آیات با آن حضرت شریک نیست. در مورد برخى از آن 300 آیه ممکن است گفته شود که مصداق اکمل و اتمّ آن امیرالمؤمنین(علیه السلام) است، ولى اختصاصى به آن حضرت ندارد؛ اما در مورد این هفتاد آیه مجاهد مى گوید: هفتاد آیه در قرآن نازل شده که مخصوص شخص امیرالمؤمنین(علیه السلام)است؛ «لَمْ یُشَارِکْهُ فِیهِ أَحَدٌ».
ما باید قدر و ارزش بزرگان و گذشتگان خود را بیشتر بدانیم. این بزرگان زحمات فراوانى را متحمل شدند تا ما افتخار شیعه شدن را یافتیم. ما باید ارزش زحمات آنها را دانسته و اعتقادات خود را تقویت کنیم و این امانت را به درستى در اختیار نسل آینده قرار دهیم. یکى از علماى بزرگ شیعه مرحوم «سید هاشم بحرانى» صاحب «تفسیر برهان» است. وى در زمینه فضایل امیرالمؤمنین(علیه السلام) کتابى به نام «غایة المرام فى حجة الخصام» با حجمى در حدود 750 صفحه در قطع رحلى نوشته است. این کتاب مشتمل بر حدود 450 باب است. ایشان در این کتاب ابتکارى به خرج داده است که بنده مانند آن را در جاى دیگر ندیده ام. هر یک از ابواب این کتاب در دو بخش است: بخش اول شامل روایاتى است که اهل تسنن نقل کرده اند و بخش دوم مربوط به روایاتى است که از علماى شیعه نقل شده است. در بعضى از ابواب تعداد روایاتى که اهل تسنن نقل کرده اند بیش از روایاتى است که از طریق شیعه نقل شده است. حتى در برخى موارد روایات منقول از اهل تسنن دو برابر روایاتى است که علماى شیعه نقل کرده اند. مرحوم «سید هاشم بحرانى» با این ابتکار به صورت ضمنى مقایسه اى بین تعداد روایات منقول از شیعه و سنى در شأن حضرت امیر(علیه السلام)انجام داده است ـ خداوند او را مهمان حضرت على(علیه السلام)قرار دهد. در این قسمت چند نمونه از آیاتى را که در شأن امیرالمؤمنین(علیه السلام) نازل شده است مرور مى کنیم.
