اما چگونه ممکن است پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله)قبل از این که وحى بر او نازل شود احکام خدا را بداند و به آنها عمل کند؟ براى تقریب به ذهن مى توان به آیه اى از قرآن در مورد حضرت یعقوب(علیه السلام) اشاره کرد. در قرآن آمده است که حضرت یعقوب(علیه السلام) قبل از نزول تورات و احکام شریعت براى بنى اسرائیل، مواردى را بر خود حرام کرده بود و سایرین نیز موظف بودند به آن عمل کنند. تعبیر قرآن این است:
کُلُّ الطَّعامِ کانَ حِلاًّ لِبَنِی إِسْرائِیلَ إِلاّ ما حَرَّمَ إِسْرائِیلُ عَلى نَفْسِهِ مِنْ قَبْلِ أَنْ تُنَزَّلَ التَّوْراةُ؛(آل عمران (3)، 93.) همه خوراکى ها بر فرزندان اسرائیل حلال بود، جز آنچه پیش از نزول تورات، اسرائیل [=یعقوب] بر خویشتن حرام ساخته بود.
آیا این که حضرت یعقوب (علیه السلام)چیزهایى را بر خود حرام کرده بود، بر اساس میل و سلیقه خودش بود؟! آیا آن حضرت حکمى را از پیش خود جعل و بدعتى در دین ایجاد کرده بود؟! مگر خداوند اجازه مى دهد هر کسى چیزى را حلال یا حرام کند؟ اگر کسى چنین کند از وى سؤال مى شود که چه کسى به او اجازه حلال یا حرام کردن چیزى را داده است:
قُلْ آللّهُ أَذِنَ لَکُمْ أَمْ عَلَى اللّهِ تَفْتَرُونَ؛(1) بگو آیا خدا به شما اجازه داده یا بر خدا دروغ مى بندید؟
از این رو پیامبر معصوم خدا از پیش خود چیزى را حرام نمى کند. به طور قطع حضرت یعقوب(علیه السلام) بر اساس الهام الهى چیزهایى را بر خود حرام مى شمرد. این در حالى بود که هنوز شریعت حضرت موسى(علیه السلام) نازل نشده بود و بلکه اصلا هنوز حضرت موسى(علیه السلام)به دنیا نیامده بود.
بنابراین ممکن است با وجود این که هنوز شریعتى نازل نشده، بعضى از انبیا با الهامات الهى احکام خدا و خوب و بد را بفهمند و خودشان به آنها عمل کرده و انجام آنها را به دیگران نیز توصیه کنند.
پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) نیز بنا بر فرمایش امیرالمؤمنین(علیه السلام) در خطبه قاصعه، از همان دوران شیرخوارگى و کودکى و قبل از نزول قرآن، احکام الهى حلال و حرام خدا را با الهام بزرگ ترین فرشته خداى متعال، درک و به آنها عمل مى کرد. امیرالمؤمنین(علیه السلام)نیز که از شیرخوارگى در آغوش رسول الله(صلى الله علیه وآله)پرورش پیدا کرد، با تعالیم رسول الله9 آن احکام را مى دانست و به آنها عمل مى کرد.
1. یونس (10)، 59.
